Hongertocht van Zaandam naar Friesland en terug (11)

In januari 1945 reisden twee Zaandamse bankmedewerkers naar Friesland in een wanhopige poging om aan eten te komen voor de leden van de Gereformeerde Kerk in hun woonplaats. Met teksten en tekeningen legden ze hun wekenlange hongertocht per schip vast in een bijzonder dagboek. Deel 11: Naar Den Helder.

ZATERDAG 27 JANUARI, AL STAAT DE ZEE…

Om 7 uur ’s morgens werd het signaal tot vertrek gegeven. De loodsen keken evenwel bedenkelijk naar de lucht in het Noord-Westen. Om 9 uur durfden ze het blijkbaar aan en zetten de sleep zich in beweeging, nadat de sleepbooten gedurende de wachttijd van 2 uren het ijs in de buitenhaven losgemaakt hadden. Het was ijzig koud, flinke wind en strenge vorst. Het was ongeveer kwart over negen dat de schippers bemerkten dat er iets met het schip van Jan de Vries, die de rij sloot, niet in orde was. Hoe het precies kwam, zal wel niet bekend worden, de een beweerde dat Jan te scherp stuurde, de ander dat de sleepboot zijn draai uit de haven te kort nam, in alle gevallen stootte Jan op een strekdam onder water, waardoor het oude karkas onmiddellijk zonk.

‘In alle gevallen stootte Jan op een strekdam onder water, waardoor het oude karkas onmiddellijk zonk.’

De sleepboot gooide meteen de tros met het eerste schip los en nam het schip mee terug naar de haven van Kornwerd, hetgeen mogelijk bleek, aangezien het bleef drijven op z’n waterdicht schot. Ondertusschen werden wij door de ‘Sassenheim’ – die ook meetrok – verder gesleept. Om half elf kwam de ‘Gouda’ ons achterop en werd de tocht met spoed vervolgd. De wind die, zooals gezegd, ’s morgens al hevig was, groeide aan tot een orkaan. Groote rollers kwamen uit het Noord-Westen en stortten zich op onze booten, die waarlijk niet van de beste soort waren. De golven sloegen over het dek en het water had moeite om voor de volgende golf de spuigaten uit te loopen. Ieder keek naar de ander, zelf niet beseffend hoe precair zijn eigen situatie was.

‘Om kwart voor elf brak de lijn tusschen de sleepboot en de “Sassenheim”. Nu werd het werkelijk een benauwd oogenblik.’

Om kwart voor elf brak de lijn tusschen de sleepboot en de ‘Sassenheim’. Nu werd het werkelijk een benauwd oogenblik. De schepen kwamen dwars op de golven te liggen en werden een speelbal van water en wind. De Sassenheimers besloten nu op eigen kracht verder te gaan en bleken daartoe ook in staat. Een nieuwe tros werd gelegd en de kapitein was nu zoo voorzichtig slechts heel langzaam te trekken. Zoo nu en dan maten we met onze oogen de afstand tot de Afsluitdijk en berekenden onze kansen als het eens verkeerd ging. Het monument op de Afsluitdijk kwam in zicht en tergend langzaam kwam het naderbij. Onder al die bedrijven door sneeuwde en hagelde het onafgebroken, zoodat de schippers de grootste koude te doorstaan hadden.

Om kwart over twee kwamen we in Den Oever aan. De kade stond zwart van de menschen en de loodsen die van boord kwamen, hadden het hard te verduren. Jan de Vries bleek een 6-tal bevroren vingers te hebben. Dien middag bleven we in Den Oever en alles in het werk gesteld het verloren schip van Jan de Vries te bergen. ’s Avonds in donker de baard laten scheren.

Waardeer dit artikel!

Als je dit artikel waardeert en dit wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand te houden.

ValutaBedrag





Plaats een reactie

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.